တစ္ခါတံုးက အမိ်ဳးသမီးတစ္ေယာက္က သူ႔သားေလးကို လက္ဆြဲၿပီး ဂႏၵီႀကီး ဆီကို လာတယ္။ " ဂႏၵီႀကီး… ကၽြန္မသားေလးက အခ်ိဳေတြ သိပ္စားတယ္ ။ ကၽြန္မလဲေျပာတာပဲ… မရဘူး ။ ကေလးက စားၿမဲ စားတာပဲ ။ အဲဒါ ဂႏၵီႀကီး ဆံုးမေပးပါအံုးရွင ့္" ဆိုၿပီး လာေျပာတယ္ ။ ဂႏၵီႀကီးက ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္နဲ႔ " ေနာက္တစ္လေလာက္ ေနမွ ျပန္လာခဲ့ " လို႔ေျပာလိုက္တယ္ ။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ အဲဒီအမိ်ဳးသမီးနဲ႔ သူ ကေလး ျပန္ေရာက္လာျပန္တယ္ ။ အဲဒီေတာ့မွ ဂႏၵီႀကီးက ကေလးကို ၾကင္နာစြာနဲ႔ ၾကည့္လိုက္ၿပီ း " သားေလး… အခ်ိဳေတြ သိပ္မစားနဲ႔ " လို႔ ရိုးရိုးေလးပဲေျပာလိုက္တယ္ ။ အဲဒီေတာ့ ကေလးေလး က ရႊန္းရႊန္းစားစား ျပန္ၾကည့္ၿပီး " ဟုတ္ကဲ့ " လို႔ေျပာလိုက္တယ္ ။ အဲလိုနဲ႔ ကေလး အေမက "ဂႏၵီႀကီးရယ္ ဒါေလးေျပာတာမ်ား အရင္လတည္းက ေျပာလိုက္ေရာေပါ့ " လို႔ျပန္ေျပာလိုက္မိတယ္ ။ အဲဒီေတာ့မွ ဂႏၵီႀကီးက " ငါလည္း အရင္တံုးက အခ်ိဳေတြသိပ္စားတယ္… ဒါေပမယ့္ အရင္တလက စၿပီး ငါအခ်ိဳေတ ြ မစားေတာ့ဘူး… ေရွာင္လိုက္ၿပီ ။ ဒီကေလးကို အခ်ိဳမစားနဲ႔ လို႔ ဆံုးမဖို႔ ဆိုတာက ငါက အရင္ဦးဆံုး အခ်ိဳမစားတဲ့သူ ျဖစ္ရမယ္ ။ "
ကဲ ... ဘယ္လိုလဲ သူငယ္ခ်င္းတိုေရ ... ပံုၿပင္ေလးကေၿပာထားတာေတာ့ ရွင္းရွင္းေလးပါပဲ ... သူမ်ားကို ဆံုးမၿပဳၿပင္ေပးခ်င္ရင္ အရင္ဆံုးကိုကိုတိုင္လည္းၿပန္ဆံုး မၿပဴၿပင္ထားပို ့ လိုအပ္တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေလးေပါ့ရွင္...
သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ က ပို႔ေပးတဲ႔ စာသားေလးပါရွင္....
No comments:
Post a Comment